„Nie taki diabeł straszny, jak go malują”…o spotkaniu integracyjnym klas pierwszych  gimnazjum w Chopinie

Wyjazdy integracyjne organizowane dla klas pierwszych budzą w uczniach różne, niekiedy zaskakujące uczucia. Od zaciekawienia, poprzez radość, niepewność, do sporego lęku. Nigdy nie jest to obojętność. I nieważne czy dzieci są nieśmiałe, odważne, wesołe – obawy zawsze towarzyszą tym spotkaniom. Różnorodną paletę emocji opisała uczestniczka wyjazdu – Basia: „Kiedy pani ogłosiła wycieczkę integracyjną, pomyślałam sobie – tego już za wiele! Nowa szkoła, nowi nauczyciele, nowi koledzy, jak ja sobie poradzę? W piątek 4 września o ósmej rano czekałam pod szkołą na autobus. Lało jak z cebra. Pomyślałam sobie: pewno nie pojedziemy. Przyjechał autobus i pojechaliśmy do „Jezioran”. Na miejscu było wiele różnych zabaw, które pozwoliły nam się bliżej poznać. Było bardzo miło. Okazało się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują.”

I właśnie o to chodzi – poznać i oswoić Nowe, Nieznane. Najważniejsze to poznać się. Szymon, który był przekonany, że „nie zapowiadał się udany wyjazd, bo padał deszcz”, już za chwilę był zadowolony, ponieważ „wspólnie z panią wychowawczynią zaczęliśmy różne zabawy, przedstawiliśmy się sobie, każdy z nas mówił, jakie ma zainteresowania i co lubi robić w wolnym czasie.”  Ola napisała: „ten wyjazd zbliżył nas do siebie. Brak rozrywki dla jednej osoby wymusza integrowanie się z grupą, tak więc część klasy poszła grać w piłkę, a ja przy grach planszowych spędziłam w towarzystwie około ośmiu osób następne dwie godziny, śmiejąc się i świetnie bawiąc.”  Podkreśliła, że przyniesienie gier planszowych to inicjatywa uczniów – „dzięki temu, że wzięłam gry planszowe, pozostałe, mniej wysportowane osoby, mogły również się zabawić”. Miło takie inicjatywy obserwować. Już w tym momencie Ola i inni poczuli się odpowiedzialni za organizację spotkania klasowego i zaproponowały ciekawą formę spędzania czasu.

 Beata wskazuje na wiele wrażeń towarzyszących zajęciom, grom i zabawom. „ Przestało padać, skakaliśmy z radości! Zaczęliśmy zabawami w grupie, które polegały na zapamiętywaniu imion kolegów. Byliśmy troszkę zestresowani i spięci obawą, iż nie podołamy wymaganiom. Na całe szczęście z małą pomocą innych, nie zostaliśmy wyeliminowani z gry. Wszyscy mieli wesołe i roześmiane twarze. Podzieleni na grupy odgrywaliśmy te same role, ale w różnych stylach. Ćwicząc, nie mogliśmy powstrzymać się od śmiechu, aż do bólu. Nawet wychowawczynie nie potrafiły nas powstrzymać! Potem było ognisko. Z ochotą i radością śpiewaliśmy piosenki obozowe. Nie mogliśmy uwierzyć, bo przygotowano dla nas tyle pyszności.” Beata mówi tu o poczęstunku zaoferowanym przez właścicieli „Jezioran”.

 I owo straszne Nowe i Nieznane zaczęło znikać. Pojawiło się Nowe, ale Oswojone. Grupka przypadkowych ludzi zaczęła stawać się klasą, odtąd połączoną wspólnymi emocjami, wspomnieniami, zabawami, grami, śpiewem,  rozmowami - nie zawsze dokończonymi, ale na to przyjdzie czas. Przed nimi trzy lata intensywnej nauki. Oczywiście nie zawsze będzie radośnie. Pojawią się trudne chwile, problemy. Ale obok będą koledzy i towarzyszące im w szkolnej wędrówce wychowawczynie obu klas, p. Justyna Grajek i Kornelia Górska .