Październik, piątek, jesienne, dość smutne, pochmurne popołudnie. Już wystarczy. Wiem jedno, cokolwiek by się nie działo chcę być blisko ciebie, przez całe życie dotrzymywać ci kroku, wspierać cię, troszczyć się, zabiegać, doceniać, szanować, bo według mnie właśnie to jest definicją miłości — mówi Krzysztof, bohater dramatu Karola Wojtyły pt. „Przed sklepem jubilera”. Słowa, choć ciche, wypowiedziane intymnym szeptem, wybrzmiewają w murach Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Sochaczewie, skłaniając zgromadzonych do zadumy i refleksji — dla każdego innej, osobistej, własnej. Młodzi, zdolni i zaskakująco profesjonalni aktorzy to uczniowie popularnego „Chopina”. Na co dzień chodzą po jego korytarzach, rozmawiają z rówieśnikami, piszą klasówki, a tego niezwykłego dnia, dzięki swojej wrażliwości, dostarczyli zgromadzonej publiczności niezapomnianych emocji i wzruszeń. Przemienili zwykłą szkolną świetlicę w najprawdziwszy teatr.

Okazją do wystawienia sztuki był Dzień Papieża Jana Pawła II, obchodzony co roku 16  października, polskie święto, ustanowione przez Sejm Rzeczpospolitej Polskiej w hołdzie papieżowi–Polakowi. Zważywszy na porę dnia i tygodnia, publiczność dopisała. Obecny był dyrektor Dariusz Miłkowski, ks. Robert Sumiński z parafii w Boryszewie, nauczyciele, rodzice, a także uczniowie, którzy przybyli podziwiać swoich kolegów i koleżanki. Główne role w przedstawieniu zagrali Zuzanna Ziarek (Teresa), Mikołaj Martinek (Andrzej), Aleksandra Niewiadomska (Monika) i Adrian Boczkowski (Krzysztof). W rolach drugoplanowych wystąpili: Michał Kaźmierczak, Michał Woźniak, Piotr Pisarek i Patrycja Adamiak. Nad całokształtem przedsięwzięcia czuwała pani Justyna Kwiatkowska–Kornatko, nauczycielka religii.

Utwór Karola Wojtyły wydany został w 1960 roku. Podtytuł utworu „Medytacja o sakramencie małżeństwa przechodząca chwilami w dramat” wskazuje na jego tematykę. Autor pragnie uprzytomnić młodym ludziom, na czym polega prawdziwa miłość małżeńska. Podkreśla, że jej podstawą jest wierność, uczciwość, wolność i odpowiedzialność, które świadczą o psychicznej dojrzałości człowieka. Rzecz ważna i aktualna niezależnie od czasu i miejsca. Nic dziwnego, że młodzież z chęcią zaangażowała się w realizację sztuki. Nic dziwnego również, że efekty ich pracy zafrapowały widzów.

Nie pierwszy to zresztą raz, gdy młodzież „Chopina” serwuje swoim kolegom i nauczycielom tak wysublimowaną przyjemność. Warto choćby wspomnieć ubiegłoroczny spektakl „Different Shades of Love”, montaż polsko–angielski, także poruszający temat miłości, przygotowany pod kierunkiem pani Katarzyny Bombrych. Cieszy fakt, że teatralne tradycje szkoły podtrzymują kolejne pokolenia uczniów. I oby było tak nadal, bo wracając do przytoczonej na wstępie kwestii Krzysztofa, chciałoby się powiedzieć:

Nie! Nie wystarczy! Prosimy o więcej.

 Ewa Głuszek