To było niecodzienne wydarzenie.  Nauczyciele, nie uczniowie, wystawili spektakl z okazji Dnia Edukacji Narodowej. Już sam tytuł stanowił zachętę do obejrzenia tego nietypowego spektaklu: „Ale w szkole jest wesoło…”!

Data premiery została odnotowana w szkolnej kronice: 13.10.2016 r., w końcu nie co dzień się zdarza, żeby nauczyciele spojrzeli na siebie z przymrużeniem oka. Scenariusz oryginalny, nie jakieś tam przeróbki, autorstwa dyrektora Macieja Wódki – w którym, jak widać, drzemie talent prześmiewczy, czego nawet jego koledzy nie byli świadomi. Oczywiście paru nauczycieli dorzuciło kilka kwestii, które uznali za charakterystyczne (m.in. Magdalena Szczepańska). I tak oto powstało dzieło wyjątkowe, którego reżyserii podjęła się Maria Kowalska, a opracowanie muzyczne przygotowała Ewa Chaber.  Wystąpili nauczyciele - aczkolwiek nie wszyscy zostali zaproszeni do udziału. Oto obsada: Małgorzata Buczek, Anna Bargieł, Krzysztof Bargieł, Barbara Ciesielska, Katarzyna Gajda, Ewa Chaber, Julia Jakubowska, Anna Majcher, Artur Kisiołek, Grażyna Mroczkowska, Maria Kowalska, Krzysztof Łajca, Jakub Seklecki, Tomasz Ertman, Maciej Wódka, Anna Świnoga, Lucyna Sobieraj, Magdalena Szczepańska. Chór: Gabriela Orzeszek, Dorota Golis, Monika Wasilewska, Piotr Mińkowki.

 Pomysł spektaklu był następujący. Do nauczycieli przychodzą uczniowie, by się poprawić. Wiadomo, za pięć dwunasta, czyli na chwilę przed końcem roku. Żeby nie być gołosłownym fragment tekstu: Przychodzi uczeń do profesora: Jest czerwiec, poprawić, by się pora. A na to wychowawca rzecze: - Przecież ty dobrze wyglądasz człowiecze. Nie chodzi o masę, to już uczyniłem, raczej formę trochę pogubiłem. Oczywiście wychowawca w takiej sytuacji nie może opuścić wychowanka, stąd jego deklaracja: Całym duchem jestem z tobą, jeśli Anioł Stróż i nauczyciele nam pomogą. Uczniowie, jak to uczniowie, niektórzy mało rozpoznawalni, jako że na lekcjach gościem bywali. zawsze liczą, że na koniec nauczyciel się złamie i dwóję postawi. Przecież doskonale znają ich słabe punkty. Nauczyciel grozi: Sierpień będzie twój!, ale to takie „Strachy na Lachy”. Pomysł spektaklu polegał na tym, by wyeksponować charakterystyczne cechy belfrów. Jeden używa marchewki i kija, a nam i tak palma odbija, że znów użyję cytatu, inny wierzy, że funkcje liniowe prostują uczniowskie drogi. I można by tak przytaczać kolejne fragmenty. Publiczność, czyli uczniowie, bawiła się doskonale,  nauczyciele mieli sporą tremę, a wydawać by się mogło, że skoro codziennie występują  przed klasą, to  z  takim przedstawieniem sobie poradzą bez problemu.  Chwilami jednak z powodu tremy niejeden miał całkowitą pustkę w głowie, na szczęście wszystko się udało. Spektakl miał charakter interaktywny, czyli wpisał się w modne obecnie trendy, odbył się z udziałem publiczności, która dopowiadała pewne kwestie i bardzo żywo reagowała na  nauczycielskie gagi. Obejrzeli go uczniowie klas maturalnych, gdyż to oni mają największe doświadczenie w „trudnych” relacjach uczniów i nauczycieli.

Jak w  antycznym spektaklu nie mogło też zabraknąć chóru, który parafrazował  teksty znanych przebojów, umieszczając je oczywiście w szkolnych realiach. W szkole może być wesoło…

Grażyna Bolimowska-Gajda